🌬️ Sierpień 80 Fiat Auto Poland

Wolny Związek Zawodowy "Sierpień 80" z najwyższym niepokojem przyjmuje zapowiedzi dyrektora generalnego Fiata, Sergio Marchionne o przeniesieniu produkcji modelu Panda z polskiej fabryki w Tychach do Włoch. Obawiamy się o miejsca pracy w zakładach Fiata w Polsce oraz w innych zakładach zależnych od Grupy Fiata. Decyzja ta nie ma żadnego ekonomicznego uzasadnienia i jest przejawem podejmowania decyzji politycznych, które kolejny raz uderzają w polskich pracowników. - Kilka miesięcy temu rząd Polski przyjął argumentację Unii Europejskiej o konieczności likwidacji stoczni z powodów ekonomicznych. Teraz dokładnie z odwrotnych powodów, Fiat pod naciskiem włoskiego rządu chce przenieść produkcję fiata pandy z Polski do Włoch, czytamy w oświadczeniu podpisanym przez szefa "WZZ Siepień 80" Bogusława Ziętka. I dalej: - Dzieje się tak pomimo tego, że fabryka Fiata w Polsce należy do najlepszych zakładów tego koncernu, zarówno ze względu na wyniki ekonomiczne, jak również jakość produkcji. SŁOWA KLUCZOWE I ALERTY Albo uda nam się rozwinąć tę technologię, albo będą kłopoty Mamy nową kopalnię ropy naftowej i gazu Francja stawia na import skroplonego gazu, przygotowuje kolejny pływający gazoport KOMENTARZE (0) Do artykułu: "Sierpień 80": zostawcie Pandę w Tychach!

Zamiast ponad 2 tys. zł pierwszej raty czternastki wypłaconej 1 marca, 1,2 tys. zł przelane na konta dzisiaj. To efekt braku jednogłośności związków w KHW. Sierpień 80 krytykuje pięć organizacji związkowych, które zdecydowały się pójść na kompromis z zarządem. Niegospodarność zarządu Katowickiego Holdingu Węglowego, który zdecydował się wypłacić czternastkę w ratach. To jeden z zarzutów przedstawiony przez WZZ Sierpień 80 podczas konferencji prasowej, która odbyła się pod pomnikiem w kopalni Wujek. Ale baty zebrało również pięć organizacji związkowych z KHW, które w środę przedstawione porozumienie zdecydowały się przyjąć. Szczepan Kasiński, przewodniczący Sierpnia 80 w katowickiej kopalni Wujek mówił, że ci sami przedstawiciele ZZ, którzy siedzieli przy stole negocjacyjnym i zgodzili się na propozycję zarządu, są właścicielami spółki górniczej, mającej podpisane umowy na określone prace w KHW. Związkowiec zarzucił, że w zamian za nowe kontrakty dla firmy, zarząd otrzymał zgodę na wypłatę czternastek w ratach. „Naszym zdaniem lepiej było rozłożyć czternastkę na dwie sensowne raty” - zaznaczyli w informacji do załogi przedstawiciele pięciu związków, które propozycje przyjęły. Przypomnijmy: negocjacje w sprawie nagrody rocznej w KHW trwały do środy. Zarząd przekonywał stronę społeczną, że ze względu na trudną sytuacje finansową, nie ma możliwości wypłacenia czternastki w całości i w terminie. A ten minął... w piątek. Początkowo górnikom zaproponowano, że do 5 lutego otrzymają 20 proc. należności, a do 1 lipca - 80 proc. Potem w toku prowadzonych rozmów te proporcje ulegały zmianie. We wtorkowym spotkaniu wziął udział również Grzegorz Tobiszowski, wiceminister w resorcie ds. energii. Wtedy padły też dwie nowe propozycje. Obie zakładały przesunięcie terminu płatności pierwszej raty o prawie miesiąc, która miałaby zostać wypłacona do 1 marca, ale wówczas na konta pracowników mogłoby wpaść ponad 2 tys. zł netto, a do 2 lipca - pozostała część należności, które byłaby powiększona o 5-procentowe odsetki obliczane od drugiej raty. Oznacza to, że pracownicy najmniej zarabiający już w marcu mogliby otrzymać ok. 70 proc. całej nagrody. Druga opcja zakładała wypłatę po 50 proc. w marcu i czerwcu. Aby któraś z tych opcji mogła zostać wprowadzona, wymagana była zgoda wszystkich ośmiu sygnatariuszy Holdingowego Układu Zbiorowego. Zgodziło się pięciu. W obliczu impasu negocjacyjnego, zarząd podjął w czwartek decyzję, że czternastka zostanie wypłacona w dwóch ratach. Pierwsza w wysokości 1,2 tys. zł została wysłana na konta górników wczoraj, kolejna transza zostanie wypłacona do 2 lipca. Dodajmy, że w KWK Wujek w środę zawiązał się sztab strajkowy. Impulsem do działania miało być niewypłacenie nagrody w całości. Czy dojdzie do strajku? Na razie temat rozeznawany jest wśród załogi. Ewentualność będzie rozważana, gdy za opowie się co najmniej 90 proc. pracowników kopalni. Kamila RożnowskaPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Dokładnie 20 lat temu , 22 lipca 1992 rozpoczął się jeden z najdłuższych strajków okupacyjnych w III RP. Przez 56 dni załoga Fabryki Samochodów Małolitrażowych w Tychach (Dziś Fiat Auto Poland) okupowała zakład, walcząc o swoje prawa, sprzeciwiając się przekazaniu go w ręce obcego kapitału. Materiał zamieszczony pochodzi ze strony komisji zakładowej WZZ "Sierpień 80" w Fiat Auto Poland, który to związek zawdzięcza swoje powstanie temu strajkowi W październiku 1991 roku w Fabryce Samochodów Małolitrażowych w Tychach powstaje zakładowa organizacja związkowa NSZZ „Solidarność 80”, której przewodniczącym zostaje wybrany Franciszek Gierot. W FSM działają także inne organizacje związkowe – Metalowcy spod szyldu OPZZ, zrzeszający około 1,5 tysiąca pracowników, NSZZ Solidarność skupiająca blisko 2 tysiące pracowników oraz Związek Inżynierów i Techników ze 150 członkami. Struktura „Solidarności 80” liczy w 1991 roku 18 członków. Bezpośrednią przyczyną powstania „Solidarności 80” w FSM-ie było niezadowolenie załogi z dotychczasowej działalności związków oraz coraz częściej przeciekające informacje o zamiarze dokonania prywatyzacji zakładu, wbrew woli i oczekiwaniom większości pracowników. W maju 1992 roku do wiadomości pracowników oraz związków zawodowych docierają informacje o postępie negocjacji polskiej strony rządowej z delegacją koncernu Fiat. Prywatyzacja FSM To pierwszy tak wielki zakład, który przygotowano do prywatyzacji. Zgodnie z ówczesną ustawą prywatyzacyjną pracownikom przysługiwało 10 % nieodpłatnych akcji FSM-u. I pierwsze informacje nie wieszczą jeszcze nic złego. Włoski Fiat ma w projekcie odkupić od Skarbu Państwa 51% akcji. Pozostałe akcje po zrealizowaniu zapisów ustawy – czyli po zaspokojeniu roszczeń pracowniczych – pozostaną w rękach Skarbu Państwa. Jednak w lipcu 1992 roku w błyskach fleszy i kamer cała Polska dowiaduje się, że nie dość, że pracownicy nie dostana ani jednej akcji, to okazało się, że w polskich rękach pozostanie tylko 10% akcji, a resztę przejmie Fiat. Przejmie – nie kupi. Bowiem wartość tej transakcji ustalono na 18 milionów starych złotych – czyli równowartość czteromiesięcznego zarobku pracownika na linii montażowej w FSM. Te informacje doprowadziły do wybuchu strajku w FSM w Tychach. Strajk w dniu 22 lipca 1992 roku rozpoczęły wszystkie organizacje związkowe. W trzecim dniu Metalowcy oraz Solidarność wycofały się ze strajku, pozostawiając w zakładzie swoich członków oraz całą załogę. „Solidarność 80” przejęła na siebie cały trud prowadzenia protestu. Wskutek decyzji władz Solidarności i Metalowców o wycofaniu się ze strajku – a decyzji tej towarzyszyły tylko gwizdy kilkutysięcznej załogi – ze związków tych masowo zaczęli wypisywać się pracownicy FSM-u. załoga zobaczyła, że została oszukana – tym bardziej, że w błysku fleszy w mediach przy podpisywaniu kontraktu pomiędzy Skarbem Państwa a włoskim Fiatem widać było wyraźnie przedstawicieli tych dwóch organizacji związkowych. Zostały sformułowane postulaty, z których najważniejsze to: podwyżki płac do poziomu 10% ceny aktualnie produkowanego Fiata Cinqecento, przydzielenie pracownikom akcji prywatyzowanego FSM, pozostawienie służby zdrowia (którą miano zamiar zlikwidować) oraz wyrzucenie dotychczasowego kierownictwa zakładu. Powstał 70-cio osobowy Komitet Strajkowy oraz dla ułatwienia podejmowania decyzji siedmio osobowe Prezydium Komitetu Strajkowego. Po pokonaniu trudności prawno-organizacyjnych trwały rozmowy przedstawicieli Komitetu Strajkowego z dyrekcją firmy. Jednak na przestrzeni wielu dni nie dochodziło do jakichkolwiek uzgodnień. Przyczyną takiego stanu było upolitycznienie strajku. Premier, cały rząd, Minister Przekształceń Własnościowych, a nawet Prezydent RP – oni wszyscy nie chcieli dopuścić do takiej sytuacji, że to pracownicy mają rację, blokując proces największego oszustwa prywatyzacyjnego i gospodarczego w Polsce – szumnie nazywanego prywatyzacją. Dlatego też postulat przydzielenia akcji pracowniczych (wyraźnie upolityczniony) nie został rozwiązany (stał się jednak przyczynkiem do sporej zmiany kierunku prywatyzacji w Polsce). Polityka przyćmiła także zdrowy rozsądek i ekonomiczne myślenie władz kraju. Każdy, powoływany przez strony sporu mediator był negowany bądź przez Rząd RP, bądź przez właściwych ministrów. Negocjacji wówczas podejmowały się autorytety i znani politycy między innymi: Aleksander Małachowski, Zbigniew Bujak, Karol Modzelewski, a także liderzy central związkowych. Determinacja strajkujących była olbrzymia. Komitet Strajkowy wprowadził strajk okupacyjny. Kilka tysięcy pracowników pobudowało domy i mieszkania na terenie zakładu. Upalne lato było z jednej strony sprzymierzeńcem (ciepłe noce), z drugiej żar lejący z nieba powodował szybsze zmęczenie i wzrost nerwowości, zdenerwowania i zniecierpliwienia. Pojawiał się nawet akty sabotażu – były próby uszkodzenia urządzeń produkcyjnych. Pojawiały się próby kradzieży. Jednak pracownicy i utworzone przez nich służby utrzymywały porządek i pilnowały bezpieczeństwa pracowników oraz zakładu. Dyrekcja zablokowała dostarczanie do zakładu wody mineralnej. W przeważającej większości pracownicy nie otrzymali wynagrodzenia za lipiec. Dla wzmożenia presji na strajkującej załodze, dyrekcja organizowała dowóz pod zakład pracowników, którzy nie strajkowali, zarówno z Tychów jak i Bielska. Wielokrotnie dochodziło do konfrontacji przy płocie: kilka tysięcy strajkujących o godność i prawa pracownicze, a po drugiej stronie płotu blisko tysiąc oszukiwanych pracowników skandujących "chcemy pracować – koniec strajku". Tą bitwę psychologiczną wygrali strajkujący. Cała Polska pomagała załodze FSM-u. Z całego kraju napływała żywność, pieniądze oraz wyrazy poparcia. Strajk zakończył się po 56 dniach – 16 września 1992 roku. Podpisano porozumienie, które strona dyrekcyjna kilkakrotnie naruszała. Pracownicy otrzymali podwyżki. Utrzymano służbę zdrowia, która jest systematycznie rozbudowywana i obecnie jest chlubą zakładu. Strajk zasadniczo zmienił układ sił w zakładzie. Powstał silny i skuteczny związek, który w szybkim czasie doprowadził do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy i korzystnego dla pracowników systemu wynagradzania. Znacznie poprawiły się warunki pracy i warunki socjalne. Strajk w FSM na jakiś czas zatrzymał prywatyzacje w Polsce. Wiele wadliwie przygotowanych przekształceń nie zostało na szczęście zrealizowanych. Brak przyzwolenia społecznego nakazał elitom politycznym wnikliwą analizę przygotowanych kontraktów prywatyzacyjnych – zarówno pod względem zgodności prawnej, jak i zaspokojenia finansowego (prawidłowość wyceny). Przedstawiciele naszego Związku po zakończeniu strajku wszelkimi możliwymi sposobami zabiegali do władz państwowych o zbadanie całego procesu prywatyzacji. Dotarliśmy do wielu materiałów, które pokazywały w jak nieuczciwy sposób postanowiono przekazać tak olbrzymi majątek w ręce obcego kapitału. Efektem działań było sprowadzenie kontroli Najwyższej Izby Kontroli. Końcowy raport NIK to swoisty akt oskarżenia wobec wielu ówczesnych decydentów, ministra Andrzeja Olechowskiego oraz premiera Jana Olszewskiego. Jednak wolą polityczną na raporcie a nie w sądzie sprawa została zakończona. Strajk pokazał także, że związki zawodowe nie zawsze reprezentują interes swoich członków. Solidarność wolała być przy kamerach i aparatach, z kieliszkiem szampana. Zamiast z pracownikami. Podobnie OPZZ. Te związki przegrały w 1992 w Tychach. Także władze nadrzędne naszego związku nie stanęły na wysokości zadania. M. Jurczyk i cała Komisja Krajowa „Solidarności 80” przestraszyły się siły naszych struktur na Śląsku. Metodami administracyjnymi próbowano osłabić komisje zakładowe. To było przyczynkiem do powołania i zarejestrowania WZZ „Sierpień 80”. Poniżej w czterech częściach prezentujemy film Nielegalni 92. Materiał ten został zrobiony w 15 lat po wydarzeniach związanych z 56-cio dniowym strajkiem w Fabryce samochodów Małolitrażowych w Tychach. Dokument ten został zmontowany z dostępnych nam materiałów wideo VIS i stąd wiele zdarzeń, nawet bardzo istotnych dla przebiegu strajku nie jest pokazanych nawet śladowo. W przeważającej ilości materiału wykorzystane zostały dwie wersje filmu zrealizowanego, zmontowanego i udźwiękowionego jeszcze w czasie trwania strajku. Celem udostępnienia tego obrazu nie jest pokazanie przebiegu strajku czy też ukazanie jego kroniki. Nie dokonujemy żadnych ocen. Jedynym celem jest ukazanie atmosfery tych wydarzeń – co przeżyło kilka tysięcy osób latem 1992 wielu uczestników strajku jest to zapewne materiał wywołujący mocne przeżycia i powrót przed oczy obrazów z roku 1992. Dla osób nie związanych z tymi wydarzeniami może choć w małej skali przybliży okoliczności i ukaże przeżycia uczestników za jakość materiału wideo – wartość historyczna zadecydowała jednak o jego publikacji. Źródło + FILM "NIELEGALNI '92" W 4 częściach

Związkowcy z Sierpnia 80, jednego z najsilniejszych związków w grupie Fiata w Polsce, ze spokojem przyjęli wynik referendum w fabryce Fiata w Pomigliano d'Arco. Załoga poparła tam porozumienie z zarządem koncernu związane z uruchomieniem produkcji nowego modelu pandy. Po obliczeniu w nocy z wtorku na środę prawie połowy spośród ok. 5 tys. głosów oddanych podczas wtorkowego referendum podano, że plany Fiata poparło ok. 68 proc. głosujących. Dotyczą one restrukturyzacji fabryki kosztem 700 mln euro oraz reorganizacji pracy. Przeciwni byli członkowie lewicowego związku metalowców Fiom "Od dłuższego czasu jesteśmy już przygotowani na takie rozwiązanie, że tam panda zostanie (uruchomiona - PAP). Istniała jakaś szansa, że w referendum załoga tego nie przyjmie, tym bardziej, że dla nich to coś nowego - praca w nocy, ew. praca w soboty przy dużym popycie" - powiedział PAP w środę przewodniczący Sierpnia 80 w Fiacie Franciszek Gierot. "Zobaczymy, jak im pójdzie z uruchomieniem tego samochodu, czy to tak będzie wszystko dobrze, sprawnie, czy jakość będzie taka sama i będą mieli tyle samo klientów, co my" - dodał. Projekt uruchomienia produkcji nowego modelu pandy w Pomigliano d'Arco pod Neapolem to główny element nowego planu strategicznego turyńskiego koncernu na najbliższe lata. Plan pod nazwą "Fabbrica Italia" przewiduje, że w ciągu najbliższych lat liczba produkowanych we Włoszech aut wzrośnie z 650 tysięcy do 1,4 miliona. Aby było to możliwe, koncern Fiata zamierza gruntownie zmodernizować zakład uważany obecnie za niekonkurencyjny i za mało wydajny. Firma chce też zreorganizować pracę i wprowadzić większą dyscyplinę w fabryce słynącej dotąd z wysokiej absencji czy wręcz - jak pisał niedawno dziennik "La Repubblica" - z anarchii. Gierot ocenił w środę, że pilniejszą sprawą dla pracowników tyskiego fiata niż plany uruchomienia nowej pandy we Włoszech, są zapowiadane przez dyrekcję przestoje w produkcji. Pierwsze z nich mają zacząć się w sierpniu. Największe przerwy mają dotyczyć produkowanego w Tychach forda ka. Przy jego wytwarzaniu pracuje ok. 600 pracowników. "Odbyły się już cztery spotkania z naszym dyrektorem, wczoraj ostatnie, gdzie nas poinformowano - na 95 proc. - że we wrześniu i październiku będą dwa miesiące przestoju forda ka, a pozostałe modele, czyli fiaty 500 i panda, w każdym miesiącu, poczynając od sierpnia do końcu roku, będą miały po kilka dni postoju" - wyjaśnił związkowiec. Wskazał, że w sierpniu przerwa urlopowa ma być wydłużona o dwa dni, we wrześniu przestój wyniesie pięć dni, w październiku trzy dni i w grudniu trzy dni. Prócz tego od lipca produkcja nie będzie już - jak często dotąd - odbywać się w soboty. Plany te mogą się zmienić, jeśli pojawią się nowe zamówienia. Według Gierota, na razie nie wiadomo, czy pracownicy będą mieli w czasie przerw w produkcji płacone tzw. postojowe. "Największy problem jest z fordem ka, bo dwa miesiące przestoju dla sześciuset osób - na pewno nie wyobrażamy sobie, że nam ktoś zaproponuje, byśmy wzięli bezpłatny urlop, to absolutnie nie do przyjęcia" - zastrzegł związkowiec. Dodał, że na razie dyrekcja nie przedstawiła w tej sprawie swoich propozycji, sygnalizując tylko, że w razie braku kompromisu będzie musiała sięgnąć po nieprzedłużanie umów i zwalnianie pracowników. Gierot wyjaśnił, że w tym roku w fabryce kończy się ok. 350 umów na czas określony.

sierpień 80 fiat auto poland